Muse behoedt Pinkpop voor blamage met spectaculaire set vol vergeten parels
Met zelfvertrouwen als brandstof redt Muse het geplaagde Pinkpop op de valreep van een matte editie. In een zinderende rockshow vol verbluffende anthems, een paar vergeten parels en werkelijk overdonderende visuals laat de Britse band een verpletterende indruk achter die de komende jaren in Landgraaf zal doorklinken. De kersverse single Unravelling is pas een paar dagen uit, maar Muse opent ermee alsof het al jaren een vaste waarde is. Zware elektronica, een dreigende gitaarmuur en een zanger die zich direct volledig geeft: vanaf de eerste seconde is duidelijk dat Muse niet naar Pinkpop gekomen is om zachtjes uit te zwaaien. Ze zijn twee jaar na hun laatste optreden op het Haagse Malieveld teruggekeerd om alles en iedereen omver te beuken.
De anderhalf uur durende set voelt als een op hol geslagen kermisattractie. Boven het podium zweven twintig fel verlichte blokken, als Tetris-stenen die voortdurend van kleur en vorm veranderen. Daarachter torent een immense muur van lampen, die elke riff en uithaal visueel onderstreept. De razendsnelle camerabeelden en hypnotiserende visuals geven je bij vlagen het gevoel dat je je midden in een futuristische rockopera bevindt.
Na de verrassende opener duikt de band meteen het verleden in met Map of the Problematique, een lang niet meer gespeelde favoriet van het album Black Holes and Revelations. Zodra de eerste tonen klinken, slaat de sfeer op het veld om van verwachtingsvol naar uitzinnig. Hysteria en Won’t Stand Down volgen elkaar op in een strak salvo van staccato-baslijnen, gierende gitaren en explosieve refreinen die luidkeels worden meegezongen.
Frontman Matthew Bellamy – 47 is hij pas – is wederom de flamboyante showman die over zijn eigen catwalk slalomt. Zijn mimiek balanceert tussen bezetenheid en beheersing, en met slechts een paar korte bedankjes in charmant gebroken Nederlands laat hij vooral zijn lichaam, stem en gitaar het werk doen. Tijdens Psycho verschijnt de schreeuwende commandant op het scherm, inmiddels een vast onderdeel van de set, en 45.000 festivalgangers schreeuwen in koor terug: “Aye sir!”
Toch toont Muse ook zijn subtielere kant. Tijdens Compliance – weliswaar een zwakker moment in de set – dwarrelen enorme slierten confetti over het publiek. Een camera raakt zelfs zo bedolven dat de cameraman zijn toestel tijdelijk moet laten zakken. Maar het moment wordt snel vergeten als Bellamy plaatsneemt achter de piano voor een onverwachte uitvoering van Unintended, voor het eerst sinds 2013 weer live gespeeld. Fans vooraan reageren zichtbaar ontroerd; Muse graaft diep in zijn eigen geschiedenis en blaast vergeten juweeltjes nieuw leven in.
De vonk slaat opnieuw over bij Plug In Baby. Het refrein schalt als een hymne over het terrein en tilt het publiek voor even naar hogere sferen. Wat volgt is een moeiteloze kettingreactie: United States of Eurasia, Time Is Running Out, Supermassive Black Hole en het immer opzwepende Uprising. Bellamy roept het publiek tot rebellie: “They will not control us!”, en als één stem zingt het veld hem na. Het is het moment waarop een festivalshow tot zijn hoogtepunt komt, met metershoge vuurzeeën en vuurrode visuals die het hele terrein in lichterlaaie zetten. Dan volgt de onvermijdelijke finale: Knights of Cydonia. Vlammenwerpers spuwen opnieuw hun lading de lucht in tijdens de iconische breakdown, terwijl Bellamy als een furie over het podium raast. In het publiek wordt gesprongen, gehossen en geroepen. Als er één moment is waarop Muse bewijst waarom het een van de grootste livebands ter wereld is, dan is het hier.
De toegift begint onverwacht ingetogen met het zwoele Undisclosed Desires, een verrassende tourdebuut. Daarna komt de ultieme genadeklap: Starlight. Voor het eerst sinds lange tijd besluit Muse hiermee hun show. Geen donderend slotstuk, maar een weemoedig meezingmoment, bekroond met vuurwerk dat boven het podium uiteenspat. Een mierzoet einde waarin Muse risico neemt, maar het werkt. Het publiek is moe, maar reageert zeer voldaan.
Wat Muse op de slotdag van Pinkpop laat zien, is een band op het absolute toppunt van zijn kunnen. Ja, het is bombastisch. Ja, het is soms schaamteloos over de top. Maar boven alles: het is vakmanschap. De precisie van de riffs, de scherpte van de visuals, de onophoudelijke energie van de bandleden: Muse redt Pinkpop niet alleen van een deceptie, maar verheft het hele weekend tot een muzikale ervaring die nog lang zal nagalmen. “We see you next year!”, roept Bellamy nog aan het eind. En heel Pinkpop denkt hetzelfde: Aye sir, daar tekenen wij voor!
