POPPETJES KIJKEN MET DURAN DURAN
Fantastische sound, strakke band en een zanger die voor zijn doen aardig correct zong en toch met een onbevredigend gevoel naar huis gaan. Duran Duran deed precies dat in de Ziggo Dome. Een optreden waar de Nederlandse fans al maanden naar uitkeken. Zij zullen zich absoluut niet bekocht voelen maar het feit is dat deze superband uit de jaren ’80 er zoveel meer uit had kunnen halen.
Door: Jean-Paul Heck
Duran Duran acteert nog nagenoeg in dezelfde bezetting als het moment dat de groep doorbraak met hits zoals Girls on Film en Hungry Like The Wolf. Prima gestroomlijnde popliedjes met de dan nog onbekende, wat zeurderige stem van zanger Simon LeBon, overheerlijke basloopjes van John Taylor en een uit duizenden herkenbare synthesizersound van Nick Rhodes. In een strak uitverkochte Ziggo Dome was de verbazing al groot toen de productie nog op gang moest komen. Waar Duran Duran, zeker in de jaren ’80, het schoolvoorbeeld was van vette producties, leek de band dit keer haast te hebben beknibbeld op attributen, licht en videoschermen. Want hoeveel hits de groep ook heeft gescoord, bij Duran Duran ging het toch zeker ook over uiterlijk, mode, snelle outfits en mooie koppies. De mannen zijn allen goed geconserveerd maar toch besloten de heren om de aanwezige camera’s niet op zichzelf te laten richten. Daardoor werd het een ‘poppetjesvertoning’ en kregen de loyale fans hun helden van weleer slechts op een vervelende afstand te zien. Ijdelheid of had Duran Duran dan zoveel mooie graphics voor de videoschermen in huis? Nou, nee. Sterker nog. Het leek wel of de filmpjes en bewegende beelden in een namiddag in elkaar waren gezet. Ouderwets, niet innovatief en ook zonder enige gevoel van nostalgie. Goed, ik sprak de heren een paar jaar terug uitgebreid in Duran Duran en bij die gelegenheid verzekerden ze mij dat ze absoluut niet gezien willen worden als een ‘oldies act.’ Dat valt te begrijpen maar om in de beelden totaal geen aandacht te besteden aan het illustere verleden, doe je jouw fans tekort.
Lees verder onder de foto.
In de Ziggo Dome startte de band met een reeks inkoppertjes al was de start met Nightboat een enigszins valse start. Met The Wild Boys, Hungry Like the Wolf en A View to a Kill kwam het zaakje snel op stoom. Totdat de band zich opeens boog over een werkelijk onzinnige versie van Super Freak van Rick James en aardige maar niets toevoegende uitvoering van ELO’s Evil Woman. De schijnbare wat zieke LeBon en de band wist zich goed te herpakken in de sterk uitgevoerde kraker Careless Memories dat een echte ‘fanfavoriet’ is. Ook Duran Duran’s beste nummer Ordinary World werd, ondanks de licht valse nootjes van LeBon, prima uitgeserveerd. De slotact was aardig maar voorspelbaar met Planet Earth, The Reflex, Girls on Film (met een rare passage van Psycho Killer van Talking Heads) en de toegiften Save a Prayer en Rio. Toch moet de kritische Duran Duran-fan met een licht onbevredigend gevoel naar buiten zijn gelopen. Dit Duran Duran kan op alle fronten veel beter en volgens mij weten ze dat zelf ook wel.
Duran Duran: gezien in de Ziggo Dome in Amsterdam.
