Met het debuut overrompelde Mumford & Sons in 2009 heel de wereld en daarna was de beer los. Het succes van Sigh No More, die eerste plaat, werd nooit meer herhaald en in 2018 besloot de groep een pauze in te lassen. Het werd er eentje van maar liefst 8 jaar en blijkbaar hadden de bandleden die tijd nodig om zich te herbronnen. En dat heeft gewerkt bleek gisteravond wel in de Ziggo Dome.
Tekst: Jean-Paul Heck
Foto’s: Ans van Heck / www.ansvanheckphotography.com
Ziggo Dome, 17 november 2025
De band had weliswaar al een gedegen live-reputatie maar in het kielzog van hun laatste- en overigens geslaagde album Rushmere, toert de band langs nog altijd grote venues over de wereld. The Vaccines, een band die ooit groots werd gelanceerd en live nog altijd weet te beklijven, mochten gisteren de Ziggo Dome opwarmen en dat deden ze met verve. Maar de verrassing van de avond was toch echt Mumford & Sons.
Ik heb de band vanaf de eerste dag al vaak live gezien. Hun beste optreden waar ik bij was, gaf de band in het Ryman Auditorium in hartje Nashville, een aantal maanden voor de release van hun tweede album Babel. De groep is uitgedund tot een trio met Marcus Mumford, Ben Lovett en Ted Dwane en dat heeft de band absoluut goed gedaan. Winston Marshall die met zijn banjospel jarenlang een belangrijke rol vervulde, verliet de band vanwege nogal rechtse politieke ideeën en nee, de andere drie misten hem in de Ziggo Dome geen moment.
In Amsterdam kwamen songs van alle albums voorbij en daarbij valt wat voor een sterk oeuvre Mumford & Sons heeft opgebouwd. Ondanks dat Rushmere niet het succes werd waar de band op hoopte, zijn de songs van deze plaat een welkome aanvulling. Er werd geopend met Roll Away Your Stone en Here. Tijdens de show stonde Lovett, Dwane en Mumford voor op het podium, terwijl ze werden begeleid door zes topmuzikanten waarbij naast blazers allerlei andere exotische instrumenten van stal werden gehaald. Songs zoals Hopeless Wanderer en Lover of the Light werken live perfect. Zo ook de hits I Will Wait en The Cave.
Halverwege werd een onvermijdelijke akoestische set op een kleiner podium gespeeld, waarbij banjospeler Matt Menefee een belangrijk rol speelde. Daarbij werd een aantal songs zoals Ghosts That We Knew, Guiding Light en Caroline aangepakt die de band al jaren niet meer live speelde. Daarbij is duidelijk dat Marcus Mumford is gegroeid als volksmenner. Nu had hij altijd al wel de it-factor maar in de Ziggo Dome ontpopte hij zich meer dan voorheen, tot de ultieme frontman.
Dat de band ook ballen toonde, werd wel duidelijk toen ze al vroeg in de gig het nieuwe nummer Conversation With My Son (Gangsters & Angels) speelde. Het is een nummer dat op het album Prizefighter komt te staan dat ergens in het voorjaar van 2026 moet uitkomen. De vraag is, kan de band nog songs schrijven van het kaliber Little Lion Man, een prijsnummer dat ook in Amsterdam als een rode lap op een stier werkte? Rubber Band Man, de nieuwe single die de band met Hozier opnam, is in ieder geval de eerste goede zet. Het is de mannen van Mumford & Sons in ieder geval gegund.
