Ozzy’s Last Stand
Op 5 juli aanstaande komt de originele bezetting van Black Sabbath weer samen tijdens een groots benefietconcert in Villa Park, in het Engelse Birmingham. Het evenement, met de naam BACK TO THE BEGINNING, mag meer bijzonder grote namen verwelkomen: Metallica, Slayer, Antrax en nog vele anderen.
Ozzy Osbourne liet begin dit jaar weten: “Het is tijd om terug te keren naar het begin en iets terug te doen voor de stad waar ik geboren ben. Birmingham is het ware thuis van de metal.” Ozzy, die al geruime tijd aan Parkinson lijdt, zal eerst zelf een korte soloset brengen en zich vervolgens bij zijn oude bandleden Tony Iommi, Geezer Butler en Bill Ward voegen voor een laatste gezamenlijk optreden. The Last Stand.
Terugblik
Zo rond de eeuwwisseling sprak Classic Rock Magazine-hoofdredacteur Jean-Paul Heck met Ozzy Osbourne over zijn toenmalige release van Down to Earth. Ozzy kwam net terug van een tour met Black Sabbath en was… tja, typisch Ozzy. Lees hieronder het interview van toen.
"That’s Ozzy"
Deze zomer geeft hij een (afscheids-?)concert maar Classic Rock Magazine-hoofdredacteur Jean-Paul Heck sprak hem jaren geleden in zijn woonplaats Los Angeles. We blikken terug.
Hij mag dan werken aan een nieuw vredelievend imago, zijn solo-cd Down To Earth is zo hard dat het lijkt alsof de duivel hem nog steeds op de hielen zit. Dat vraagt om uitleg. Jammer dat Ozzy Osbourne zich nog nauwelijks iets van de opnamen kan herinneren.
Voor veel mensen is het al een verrassing dat je nog leeft. Waar haal je de energie vandaan om een cd als Down To Earth op te nemen?
“Oh, dat is niet zo vermoeiend, hoor. Je moet gewoon je mond open- en dichtdoen op de momenten dat het nodig is. Alles wat ik aanpak doe ik met honderd procent overtuiging. Mijn vrouw wordt er weleens gek van. ‘Ozzy’, zegt ze dan. ‘Hoe ouder je wordt, des te meer werk je’. Maar zij was degene die per se zo’n mooi groot huis wilde hebben! Een huis waar ik de laatste jaren nauwelijks meer in heb geslapen. Het is het bekende gezeur. De ene keer ben ik te moe of te laveloos om iets te doen en de andere keer ben ik niet te stoppen. Maar hé, that’s Ozzy.”
De laatste twee jaar was je op pad met Black Sabbath. Aan het begin van die wereldtournee was je razend enthousiast, is het geworden wat je ervan verwacht had?
“Zowel muzikaal als gevoelsmatig was het prima. Ze haalden het in Amerika zelfs in hun hoofd om ons een Grammy te geven voor de live-versie van de song Iron Man. Dertig jaar nadat die song voor het eerst uitkwam! Dat is nogal bizar. Maar het belangrijkste wat ik aan die tour heb overgehouden is de vriendschap met mijn oude ‘mates’. Jarenlang hebben we een beetje met modder naar elkaar gegooid, maar het bleek dat alle oprechte sentimenten er nog waren. Samen in de oefenruimte waren we gewoon weer die vier jongens uit Birmingham met dezelfde soort humor en dezelfde broederschap. Een broederschap die ik later alleen nog maar had met Randy Rhoads [omgekomen bij een bizar vliegongeluk in 1982] en mijn huidige gitarist Zakk Wylde. Los van al het succes is die vriendschap mij het meest dierbaar geweest.”
Uiteindelijk was het toch nog een verrassing dat die reünie doorging. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, heb ik begrepen.
“Ik heb altijd gezegd dat Black Sabbath de reden is waarom ik nog steeds kan doen wat ik nu doe. Dat gevoel hadden we allemaal en we hebben dan ook tot vervelens toe geprobeerd om die tour op poten te zetten. Maar ik werd knettergek van die fucking faxen, mails, telefoontjes en schijtadvocaten. Op een gegeven moment heb ik, geheel tegen mijn aard in, maar gewoon de botterik gespeeld. Ik heb het management van Black Sabbath gebeld en tegen ze gezegd: ‘Hier is mijn vrouw [Sharon, tevens Ozzy’s manager] en zeg nu maar ‘ja’ of ‘nee’. Ik ben geen wegwerpartikel,weet je. Ik ben fucking Ozzy!”
Maakt iemand als Ozzy zich druk om wie hij is en wat andere mensen van hem vinden?
“Natuurlijk niet. Maar ik heb ook geen zin meer om te moeten voldoen aan het beeld dat de hele wereld van mij heeft: Ozzy, The Antichrist. Dat is zo’n onzin. Ik zing op mijn nieuwe plaat niet voor niets: I’m not the antichrist or the iron man. Als extravert persoon moet je jezelf contant verdedigen tegen de fatsoensrakkers van deze wereld. Dat is het lot van Ozzy. Het is wel gebeurd dat we met de tourbus door Oklahoma reden en dat er van die fanaten langs de kant van de weg stonden met borden als: Ozzy, go home! Als ik ze dan een half uur later in de plaatselijke supermarkt tegenkwam, vroegen ze me om een handtekening. Snap je wat ik bedoel?
“Ik zal altijd de slechte, enge man blijven die gehaat wordt door de ouders van deze wereld. En dat is ook meteen het schizofrene aan Ozzy. De vaders die vroeger op hun zolderkamer stiekem platen van Black Sabbath draaiden, kregen in de jaren tachtig op hun flikker van hun vrouw als ze het in het hoofd haalden om zoonlief mee naar een concert van Ozzy te nemen. Nu zie ik soms drie generaties fans voor mijn neus staan. Mét Ozzy-shirts! Het gaat wat te ver om mij een bruggenbouwer te noemen, maar met bijvoorbeeld de Ozzfest-festivals heb ik heel wat vooroordelen weggehaald. Ik heb ervoor gezorgd dat heel wat mensen anders tegen mij aan zijn gaan kijken. Ozzy die iets organiseerde, dat hadden ze nog nóóit meegemaakt!
“Maar het blijft moeilijk om van een bepaald imago af te komen. Je mag mensen belazeren, verneuken en belachelijk maken, maar maak je één keer in het openbaar met je zatte kop een misstap, dan zal dat je je hele leven blijven achtervolgen. Ik ben niet de kerel die de kop van vleermuizen afbijt, ik vlieg niet rond op een bezemsteel en ik loop ook niet met een zeis door de huiskamer. Dat is voor heel wat mensen een enorme teleurstelling.”
Het interview gaat verder onder de foto.
Zijn er weleens momenten geweest dat je zoiets had van: Ozzy, waar ben je nou in hemelsnaam mee bezig?
“Volgens mij is er in de rock-n’-roll niemand geweest die zoveel uitglijders heeft gemaakt als ik. Dat gedoe met die vleermuis, met dat nazi-uniform, het gelazer met managers en bandleden… Mijn wat ongezonde levensstijl… Normaal gesproken zou ik nu al meer dan vijftien jaar zo dood als een pier moeten zijn. En er waren momenten dat ik er echt dicht bij was. Dagen, soms weken was ik compleet van de wereld. Daar heb ik achteraf weleens over nagedacht, ja. Maar de laatste tien jaar heb ik zoiets van: fuck it! Ik weet dat ik weleens ‘onhandig’ ben geweest, maar om daar nu achteraf spijt van te hebben. Dat vind ik onzin.”
Denk je weleens aan je pensioen?
“Oh, dat doe ik al vanaf het moment dat ik uit Black Sabbath stapte. Ik weet nog dat ik de No More Tears-tournee de ‘retirement tour’ noemde. De concerten waren een enorm succes, maar toen ik thuis kwam werd ik gek. Hoezo met pensioen gaan? Als ik drie dagen niets te doen heb, bekruipt mij het gevoel dat ik fucking dood ga. Het enige wat ik deed was naar mijn hulpje kijken hoe hij het zwembad schoonmaakte. En Sharon werd natuurlijk helemaal gek van mij.”
Houd ze het nog een beetje uit met je?
“Ik hoop het, want zonder Sharon ben ik reddeloos verloren. Zij is absoluut de liefde van mijn leven, mijn navigator en mijn zakelijke adviseuse. Zij bepaalt wat voor kleren ik aan moet doen tijdens een interview, zij bepaalt zelfs in wat voor mand mijn honden slapen. Dat is een vrouw nog nooit gelukt bij mij. Voor Sharon ben ik ook getrouwd geweest, maar die vrouw had totaal geen vat op mij. Door Sharon heb ik mijn verslavingen kunnen controleren. Zij ziet mij ook gewoon als Ozzy en niet als Ozzy die dertig jaar lang stijf stond van de drugs en alcohol. Kijk, zelf heb ik nooit enige structuur in mijn leven kunnen aanbrengen. Sharon heeft mij geleerd dat ik toch tenminste een paar dagen vooruit kan denken. Sommige dagen althans.”
Je album Down To Earth is een van de hardste die je ooit hebt gemaakt. Heeft de laatste Black Sabbath-tour daar iets mee te maken?
“Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer precies wanneer we Down To Earth hebben opgenomen. Volgens mij was dat al vóór de Sabbath-tour. Ik weet nog wel dat we ‘m razendsnel hebben opgenomen en dat ik tijdens de opnamen boordevol energie zat. Bijna kinderlijk gewoon. Weet je dat ik me ook nog gewoon een klein kind voel? Ik ben nu 52 jaar, maar ik voel me absoluut niet anders dan dertig jaar geleden. Ik wil nog steeds de hele nacht opblijven en lol maken. Zes maanden terug ben ik gestopt met roken, maar fuck… Eigenlijk kan ik helemaal niet zonder sigaretten! Wéér een strijd die ik al dertig jaar lever. Oh ja, Down To Earth, daar hadden we het over. Geweldig album hè? Met dank aan Zakk, zet dat er wel even bij. Hij is weer terug en met Mike Bordin [ex-Faith No More] heb ik een van de beste rockdrummers in mijn band.”
Je speelde in een van de invloedrijkste rockbands ter wereld, je hebt het hele rock & roll-circus overleefd en nieuwe generaties voor je gewonnen. Wat valt er verder nog te bereiken?
“Eerlijk gezegd zou ik nu zonder klagen ter plekke kunnen doodvallen. Aan de andere kant heb ik nog altijd de hoop dat een paar van mijn dromen verwezenlijkt zullen worden. Die zijn eigenlijk heel basaal. Ik zou willen dat iedereen gezamenlijk in vrede op deze aardbol kon leven. Ik hoop dat er minder woede zal zijn in deze wereld. Het zijn van die onmogelijke wensen, dat weet ik ook wel. Dat je zoiets ooit nog eens uit de mond van Ozzy Osbourne zou horen, hè?”
