Als Symphonica in Rosso ooit bedoeld was om muziek te koppelen aan romantiek, dan is Eros Ramazzotti met zijn vurige melodieën en melancholieke glimlach misschien wel de meest perfecte gast die de reeks ooit heeft gekend. De Ziggo Dome genoot ruim twee uur lang van zijn grootste hits, opgeluisterd door een werkelijk waanzinnig orkest.
Door: Sebastiaan Quekel
Ziggo Dome, 17 oktober 2025
Vanaf het eerste moment past alles. De opening, een medley van Symphonica in Rosso-klassiekers, eert de artiesten die hem voorgingen. Op de schermen verschijnen beelden van grote namen: Diana Ross, Sting, Lionel Richie. Als Marco Borsato’s gezicht even oplicht, volgt zelfs even een kort applaus. Een klein signaal dat ook deze Italiaan nog in de harten van velen zit.
Eros verschijnt in een strak zwart pak met stropdas, het zilver in zijn haar glanzend in het rode licht. Hij is 61, maar zijn houding is die van iemand die de tijd zelf heeft afgeleerd.
De eerste noten van Taxi Story vullen de zaal, gedragen door een orkest van tientallen muzikanten verspreid over vier niveaus. Op de onderste laag een glanzende zwarte vleugel, erboven violisten, blazers, percussionisten, achtergrondzangers en de dirigent Guido Dieteren in een smetteloos wit pak, die de muzikale storm met elegante handbewegingen temt.
Na het eerste nummer heft Eros zijn armen. “Te amo, Amsterdam!” De Ziggo Dome ontploft. De toon is gezet: Italiaans temperament in een Nederlandse tempel. Hij blijft geen moment stilstaan, zoekt alle hoeken van het podium, knipoogt naar fans op de eerste rij, danst met gitaristen, deelt schouderklopjes uit aan de blazers. Na Cuori agitati gaat het jasje uit: letterlijk en figuurlijk.
Zijn stem klinkt exact als op de plaat, vol die herkenbare hese warmte die zich tussen melancholie en levenslust nestelt. Hij spreekt de zaal toe in het Italiaans; amper iemand lijkt moeite te hebben hem te volgen. Misschien hoeft niemand hem te verstaan om te begrijpen wat hij zegt, zijn taal is emotie. Een Spaanse vlag wappert vooraan in het publiek, alsof het hele Zuiden van Europa vanavond in de Ziggo Dome is neergestreken.
Bij Dove c’è musica breidt het geluid zich uit als een golf. De violen tillen zijn melodieën op, de blazers kleuren zijn refreinen goud. Eros draait zich naar de dirigent, lacht, en de vonk springt letterlijk over. Hier, in deze overdadige symfonische omgeving, blijkt pas hoe goed zijn muziek past bij het Symphonica in Rosso-concept. Zijn liedjes, vaak over liefde, verlies, verlangen, klinken nog voller, warmer, grootser. De romantiek die in zijn studio-opnames subtiel doorklinkt, wordt hier opengevouwen tot iets tastbaars.
Halverwege de show duikt hij plots het publiek in. “Peace!” schreeuwt hij, terwijl hij lachend een arm om een beveiliger slaat. De zaal kookt. Even later krijgt hij een rood sjaaltje toegestopt van een fan; hij bindt het met een knipoog om het kale hoofd van zijn saxofonist. Speels én oprecht: precies de energie die Symphonica in Rosso altijd heeft willen vangen.
Bij Più che puoi komt Berget Lewis op in een schitterende witte jurk. De contrasten, zijn Italiaanse warmte, haar soulvolle kracht, vloeien prachtig samen. Ze dansen kort, hij kust haar hand, zij zingt met gesloten ogen. Het is het eerste echte kippenvelmoment van de avond. Kort daarna volgt Terra promessa, waarin Eros een speels Pink Panther-intermezzo invoegt, compleet met een dansje. Het publiek juicht. Niet uit nostalgie, maar omdat het simpelweg werkt.
Het orkest speelt foutloos. De klank is filmisch, alsof elk nummer een hoofdstuk is in een grotere liefdesgeschiedenis. Bij Per me per sempre wordt het zelfs even stil. Eros draagt het nummer op aan zijn kleinzoon Cesare. De strijkers fluisteren, zijn stem breekt bijna. Echt geweldig mooi gedaan!
Dan komt het duet waar iedereen op wacht: I Belong to You (Il ritmo della passione), met Davina Michelle. Ze vervangt Anastacia en doet dat met overtuiging. Haar stem past perfect bij de zijne: helder, modern, maar met dezelfde intensiteit. Als ze samen zingen, verandert de zaal in een zee van lichtjes. Het publiek wiegt mee, zingt mee, ademt mee.
Bij Fuoco nel fuoco zet Eros een rood hoedje op en klimt naar de dirigent op de eerste verdieping. Ze dansen lachend samen; de zaal gaat uit zijn dak. Het slot komt met Cose della vita, zijn ultieme klassieker. Eros spreidt zijn armen, zijn gezicht glanzend van het zweet. “Grazie, Amsterdam.” De Ziggo Dome staat recht, rood en gloeiend van energie.
Vanavond blijkt Symphonica in Rosso precies dat te zijn waarvoor het ooit bedoeld was: een viering van passie in zijn puurste vorm. En met Eros Ramazzotti op het podium voelt het alsof de cirkel eindelijk rond is.
Wat een avond.
