Heeft metalcore in Nederland zijn hoogtepunt bereikt? Een vraag die steeds luider klinkt nu ook Architects er niet in slaagt de Ziggo Dome volledig te vullen. De bovenste ringen blijven donker, de eerste ring oogt halfvol en het podium is zichtbaar naar voren geschoven. Waar in Duitsland en Frankrijk dit soort bands moeiteloos arena’s uitverkopen, zijn wij Nederlanders maar moeilijk te overtuigen. Uitverkocht of niet: Architects geeft bijna anderhalf uur lang vol gas en toont andermaal de koning van het genre te zijn.

Door: Sebastiaan Quekel
Ziggo Dome, 7 oktober 2025

Wie erbij was, heeft het gezien: Architects heeft het zwaar in Amsterdam. Een dag voor het concert krijgt de band te horen dat een crewlid van het eerste uur is overleden. Een vaste waarde van de Architects-familie, zo zegt zanger Sam Carter halverwege de show in een minutenlange speech. Hij moet geregeld naar adem happen. Zijn stem breekt. Een vingertje gaat omhoog. Hier staat duidelijk een band die verscheurd is door verdriet. 

En toch lukt het Architects om de enkele duizenden bezoekers (deze show had wel makkelijk in de AFAS Live gepast) omver te blazen met hun verpletterende metalcore. Opener Elegy begint nog zacht, maar na een minuut volgt die moddervette riff en barst de Ziggo Dome los. De LED-stellage boven de band beweegt langzaam omhoog, als een reusachtige kooi van licht, en hult de zaal in een bijna oogverblindend wit licht. 

Architects klinkt vanavond gelaagd, volwassen, alsof alle jaren van zoeken en heruitvinden samenkomen in één adem. Met Whiplash volgt een tweede explosie. Carter commandeert het publiek om te gaan zitten, en verbazingwekkend genoeg doet vrijwel iedereen mee. Drieduizend man hurkt neer, wachtend op zijn signaal. Zodra die verlossende break komt, springt de hele vloer tegelijk omhoog en slaat de energie over als een kortsluiting. Een heerlijk gaaf moment van pure, ongefilterde euforie. De Ziggo Dome mag dan niet vol zijn, maar de vloer leeft alsof er tienduizend man staat. 

Carter richt zich voor het eerst tot de zaal. Geen politiek getinte praatjes vanavond: hij houdt het ditmaal bescheiden. “Hoeveel mensen hebben ons al eerder gezien?”, vraagt hij, waarop driekwart van de handen omhoogschiet. De vele trouwe fans stemmen hem tevreden. “We hebben hier lang naar uitgekeken”, zegt hij. Curse van het nieuwe (en alweer het elfde) studioalbum wordt onthaald als een oude favoriet. Het refrein is aanstekelijk, de riffs smerig op precies de juiste manier. Een Architects-classic in wording. 

De show is weliswaar niet zo spectaculair en vol vuur als Parkway Drive van vorige week, toch blijft het zich visueel vernieuwen. Tijdens A Match Made in Heaven stijgt de lichtstellage verder omhoog, waardoor de band lijkt te spelen in een zwevende kooi van licht. De combinatie van rood en blauw geeft het geheel een haast religieuze intensiteit. Bij Deep Fake bewegen de lampen horizontaal en verticaal, een waanzinnig schouwspel. Even later, bij Impermanence, vraagt Carter het publiek om te crowdsurfen, ook als je het nog nooit hebt gedaan. Binnen seconden vormt zich een zee van lichamen: pure chaos, maar dan met een glimlach. 

De set duikt daarna dieper het duister in met Red Hypergiant en Gravedigger. Het is hier dat Architects zijn oude rauwheid toont: schurende gitaren, grommende baslijnen en een oerkreet die door merg en been gaat. Bij Brain Dead (with House of Protection) zegt Carter dat alles ‘tot nu toe een warming-up was’. “Nu moeten we álles geven.” En dat gebeurt. De vloer kookt.

Architects houdt dit hoge niveau alleen niet vast. Het middenstuk voelt log, alsof de band even op adem moet komen na het explosieve begin. Pas bij Doomsday herpakt de band zich weer. ‘I have to do this for you’, zingt Carter, met zijn vingertje omhoog, zijn blik richting het plafond. De zaal begrijpt meteen voor wie dat bedoeld is. 

Tegen het einde schrijft Architects waarschijnlijk nog geschiedenis. “Wall of death!”, schreeuwt Carter halverwege de heerlijke beuker Blackhole. Van de linkerbar tot de rechterbar ontstaat een enorme leegte, voordat het publiek op het moment van de breakdown weer op elkaar afstormt. Zelfs Parkway Drive, die hier vorige week stond, wist geen grotere storm te ontketenen. Kippenvel.

De finale bestaat uit twee nummers, maar voelt als een hele tweede adem. Seeing Red is furieus, bijtend en is eigenlijk het perfecte venster op het nieuwe album The Sky, The Earth & All Between. Afsluitend volgt Animals, hun grootste hit, met bijna 150 miljoen streams, en terecht. De hele zaal zingt mee, de lichtmuur pulseert in wit en goud, en voor even lijkt de Ziggo Dome tóch te klein.

Architects bewijst vanavond dat metalcore in Nederland misschien geen massabeweging meer is, maar nog altijd leeft in zijn meest fanatieke vorm. De zaal mag halfvol zijn, de energie is maximaal. De show is strak, emotioneel en visueel overdonderend: een staaltje vakmanschap dat net als hun muziek balanceert tussen controle en chaos. 

Metalcore is na vanavond misschien niet groter geworden, maar wél weer nóg beter.