De Bospopzondag anno 2025 stond duidelijk in het teken van de gitaar, want met een line up van o.a. Joe Bonamassa, Warren Haynes, Blackberry Smoke Marcus King, The Black Keys en Orianthi is het genieten geblazen voor de blues/rock/gitaar afficianados! De prog rock van Ray Wilson en de “eendagsvlieg” Train completeren de prachtige line up van deze zonnige Bospopzondag.
Door: Martien Koolen
De Warren Haynes Band “trapt af” om 14:25 en de legendarische Southern rock gitarist en zanger zet de toon voor een prachtige “gitaar dag”. Haynes, natuurlijk, bekend als prominent lid van de iconische Allman Brothers Band en Gov’t Mule speelt meteen van het begin al een paar emotionele en virtuoze gitaarsolo’s. Haynes en zijn band, bestaande uit: Terrence Higgins (drums), Kevin Scott (basgitaar), Mat Slocum (toetsen) en Greg Osby (saxofoon) spelen echt retestrak en van Haynes nieuwste album Million Voices Whisper horen we o.a. het prachtige Till The Sun Comes Shining Through, waarbij ik het eerste kippenvel van de dag krijg dankzij de heerlijke gitaarsolo! Natuurlijk is dit optreden voor Warren Haynes veel te kort, want hij komt meestal pas echt op stoom na een uurtje of zo, maar ja, langer zat er vandaag niet in.
Snel door naar de tentstage voor het optreden van de Australische gitariste en zangeres Orianthi; haar muziek combineert hardrock met popinvloeden en ik moet zeggen dat haar nummers qua compositie nogal “simpel” zijn, maar haar virtuoze gitaarspel compenseert dat volledig. First Time Blues van haar nieuwe album Some Kind Of Feeling, dat in augustus verschijnt, is weer zo een typische Oriathi track; rock/pop met een flitsende gitaarsolo, die aantoont dat deze dame van Down Under wel echt gitaar kan spelen!! Hoogtepunten zijn wat mij betreft de drie covers, te weten Sharp Dressed Man (ZZ Top), Voodoo Chile (slight return) (Jimi Hendrix) en de BB King klassieker Never Make Your Move Too Soon, want hier speelt Orianthi bijna de sterren van de Weertse hemel…, man, this woman can play a mean guitar!!
De zeskoppige Southern rockband Blackberry Smoke maakt er met hun mix van Southern rock, blues rock, classic rock en vintage countryrock ook al een waar feestje van. Blackberry Smoke’s laatste album Be Right Here is misschien wel hun beste, maar helaas bevat de setlist maar twee songs – Hammer And The Nail en Azalea – van dat uitstekende album. Van het album The Whippoorwill (2012) worden maar liefst vier songs gespeeld en het moet gezegd dat Charlie Starr (zang, gitaar) en kompanen lekker rocken vandaag; de band is live altijd veel beter (lees dynamischer en energieker) dan in de studio! Hoogtepunten van deze ronkende set zijn toch wel Payback’s A Bitch en het lekker in het gehoor liggende, swampy Hammer And The Nail!
Dan is het tijd voor andere muziek, want Ray Wilson, de voormalige frontman van Genesis, komt met een prog rock setlist op de proppen die maar liefst vijf Genesis covers bevat. De opener No Son Of Mine blijft een prachtig Genesis nummer en mister Wilson zingt het meer dan behoorlijk, maar het is jammer dat Wilson slechts drie eigen nummer speelt, want songs zoals Take It Slow, of Makes Me Think Of Home mogen er zeker ook zijn. Natuurlijk ontbreekt de Stiltskin klassieker Inside niet, en mogen we ook nog genieten van de Gabriel hit Solsbury Hill.
De “eendagsvlieg” Train, want wie kent hun hit uit 2001 Drops Of Jupiter niet, is de andere niet -gitaarband van deze dag, want de band uit San Francisco speelt moderne pop rock. Train’s andere “hits” Hey Soul Sister en Drive By (met Hey Jude outro) komen natuurlijk ook voorbij, maar het publiek gaat massaal “los” bij Drops Of Jupiter, dat dit toch wel wat middelmatige optreden afsluit.
Kenny Wayne Shepherd is de volgende gitaarheld op het programma en van zijn laatste album, samen met Bobby Rush, Young Fashioned Ways, staan er twee songs op de setlist. De eenennegentig-jarige soul/blues legende Bobby Rush (zang, mondharmonica) betreedt het podium na het fantastische, met een overweldigende Shepherd gitaarexplosie, Shame, Shame, Shame van Shepherd’s album Ledbetter Heights. I’m Your Hoochie Coochie Man, van Willie Dixon, en Who Was That, de opening track van het Young Fashioned Ways album, worden soulvol door Rush vertolkt en ook zijn mondharmonica spel is uitermate swingend. Deze heerlijke blues rock set, met sprankelend gitaarwerk van Shepherd eindigt met twee klassiekers van de rockmuziek, namelijk: I’m A King Bee en een van de beste Hendrix songs Voodoo Chiild (slight return). Kenny Wayne Shepherd’s gig behoorde, zonder twijfel tot een van de beste optredens van deze Bospop gitaarzondag.
Op het hoofdpodium staat meneer Bonamassa al klaar en wat moet je over een van de meeste gevierde blues/rockgitaristen nog zeggen? Bonamassa is een workaholic en alles wat hij doet, soloalbums, Black Country Communion, doet hij met verve en veel passie. Bonamassa’s nieuwste album Breakthrough is alweer een blues/rock pareltje met een aantal prachtige nummers, maar vanavond staan er alleen maar “oudjes” op het programma. Hope You Realize It (goodbye again) van het Blues DeLuxe album volume 2 opent deze Bospopset en het is meteen genieten van Bonamassa’s gitaarspel, maar ook zijn inmiddels uitstekende vocalen. De Bobby Bland cover Twenty-Four Hour Blues is al vroeg in de set een van de hoogtepunten, waarbij Bonamassa’s technische gitaarvirtuositeit voor 100% tot uitdrukking komt. The Last Matador Of Bayonne van het album Dust Bowl is een prachtige blues ballad met kippenvel solos van Bonamassa en de bijna perfecte set sluit verrassend af met de Led Zeppelin klassieker How Many More Times (met een stukje van Albert King’s The Hunter). Bonamassa speelde de sterren van de hemel en wat mij betreft was dit optreden het hoogtepunt van Bospop 2025!!
Afsluiter van Bospop 2025 was het dynamische duo Dan Auerbach en Patrick Carney, beter bekend als The Black Keys en ik moet eerlijk zeggen dat ik dit niet hun beste optreden vond. Natuurlijk klonken hits zoals Lonely Boy en Tighten Up uitstekend en was het hele optreden zoals altijd zeer energiek, maar ik miste dat speciale Black Keys gevoel vanavond. Verder vond ik de Canned Heat cover On The Road Again nou ook niet echt een aanwinst voor de setlist. Van het nieuwe album No Rain No Flowers dat op 8 augustus zal verschijnen stonden twee songs, de titelsong en Man On A Mission op de setlist, maar aangezien dit nog onbekende songs waren voor het publiek, was de response ook nogal lauw… Al met al een degelijk, maar niet spetterend optreden van een van de meest geliefde bands in de hedendaagse rockwereld….
