Van een grote productie kunnen we Kay niet beschuldigen. Toen ik hem in 2010 bezocht op zijn prachtige landgoed, liet hij frivool een aantal nieuwe stukken horen. “Maar ik ben niet snel tevreden. Ik breng liever om de pakweg 8 jaar een nieuw album met topstukken uit dan om de twee jaar eentje waarvan je de helft zo kan weggooien.” Nu was Automaton, zijn laatste leg in 2017, overigens niet echt noemenswaardig goed. Maar beterschap ligt op de loer. De nieuwe song Shadow in the Night klonk in ieder geval acceptabel. Maar de grote winst die hij in de Ziggo Dome liet zien en horen was zijn fitheid. Vanaf de eerste minuut dartelde Kay zoals in zijn beste dagen over het podium. Hij maakte grappen over zijn stembereik (dat overigens dik in orde was), zijn buikje en zijn leeftijd.

De band die hij al jaren om zich heen heeft geformeerd, bestaat nog altijd uit vaste waardes zoals drummer Derrick McKenzie, toetsenman Matt Johnson en bassist Paul Turner. Zij vormen de basis van deze werkelijk verbluffend strak en virtuoos spelende groep muzikanten die naadloos door het Jamiroquai-oeuvre laveerde. De show was in alle facetten van een hoog niveau. Het geluid perfect, het decor ook. Met fraaie, vaak natuur- en milieugerichte animaties werd de ruim 2 uur durende show verbazingwekkend mooi aangekleed. Het is een mooi contrast met de nog altijd soms wat ruwe en onhandige presentatie van Kay zelf. Waar een week eerder collega Mick Hucknall van Simply Red in de beste Tom Jones-traditie een spreekstalmeester van formaat was, daar blijft Kay ongrijpbaar en door zijn vette accent soms ook onverstaanbaar. Hij mompelde wat over de wondermooie popzaal Paradiso in Amsterdam, dan weer liet hij wat woorden los waarin ‘oorlog’ , ‘vrede’ en ‘stomme politici’ te herkennen waren. Ook verdween hij weleens net voor de start van een song even van het podium. Het past bij de man die in de jaren ’90 als ‘Space Cowboy’ de muziekwereld op zijn kop zette. Het maakt allemaal niet uit, want tijdens deze The Heels of Steel Tour treffen we een Jamiroquai in absolute topvorm.

Kay viel twintig kilo af zodat hij weer met goed fatsoen een trainingspak kan aantrekken. Vanaf de openingssong (Don’t) Give Hate a Chance was het bal. De lange instrumentatie in Space Cowboy en de relaxte disco in Alright zetten de toon voor een showcase van formaat. Eentje ook waarbij vakmanschap voorop staat. Het werd duidelijk bij de uitgerekte versie van Disco Stays the Same waarin de band minutenlang dezelfde groove speelde zonder ook maar een moment te vervelen. Oké, Kay is nog altijd van de hoofddeksels, maar zijn flamboyante indianentooi en bontmutsen heeft hij ingeruild voor een licht knipperende koptelefoon of gewoon een cowboyhoed. Ook de zo herkenbare danspasjes haalde hij zo nu en dan van stal. Iets wat de uitverkochte Ziggo Dome met luid gejuich begroette. Het is mooi dat het enigma Jay Kay niet op zijn lauweren rust en zijn tijdloze songs eindelijk weer met de passie, grandeur maar vooral kwaliteit van weleer in 2025 weet weg te zetten. Stap 2 volgt hopelijk in 2026 met het door hem in de Ziggo Dome aangekondigde nieuwe album.