Hij investeerde in het nieuwe album en bracht Home bij het dan nog relatief kleine label V2 in Nederland uit. ,,Nederland is voor mij altijd een belangrijke graadmeter geweest bij alles wat ik doe”, fluisterde hij mij toe. Een paar maanden later na de ontmoeting in Londen was alles anders. Home sloeg overal in als een bom en met de hits Sunrise en Fake nestelde de man met de gouden strot zich weer in de eredivisie van de popmuziek.

22 jaar later zweeft hij er nog steeds. Goed, zijn albums hebben niet meer de zeggingskracht als destijds Home had maar Hucknall zorgde de laatste twee decennia goed voor zichzelf. Hij werd fit, stopte met drinken, trouwde en kreeg in 2007 zelfs een dochter. ,,Ik ben gekalmeerd en zorg voor twee dingen heel goed: mijn gezin en mijn stem, in die volgorde”, zei hij in 2019 tegen mij. Met die stem zit het nog volledig goed. Zo ook met zijn populariteit want er zijn niet veel Engelse artiesten van de jaren ’80 generatie die drie keer het Ziggo Dome in Amsterdam kunnen uitverkopen. Hucknall had zoals altijd zijn vijfsterrenband bij, waarin een paar nieuwe gezichten te herkennen waren. Het is mooi om te zien dat Simply Red het niet van show en een flitsende geregisseerde show moet hebben. Waar zeker de laatste maanden het in de Ziggo Dome vaak prijs was met de grote shows vol met bommen en granaten, daar hielden Hucknall en co het klein en transparant. Meer hebben ze ook niet nodig want met saxofonist Ian Kirkham in een absolute glansrol, is het Simply Red van 2025 van een bijzonder hoog niveau.

Alle focus was gericht op de liedjes en de nog altijd bizar mooie stem van de inmiddels 65-jarige Hucknall. Waar de man uit Manchester het in het verleden best moeilijk vond om een show aan elkaar te praten, daar laveerde hij in Amsterdam losjes en met de nodige humor langs zijn repertoire. De jazzy opener Sad Old Red was wellicht niet de beste keuze maar daarna walste hij iedereen plat met een perfect staaltje muzikanten schap. Het gemak waarmee Hucknall oude en meer recentere hits aan elkaar weet te knopen, is indrukwekkend. Dat hij veel covers doet weten we al jaren maar daar zit ook zijn kracht. Of het nu Barry White’s It’s Only Love Doing Its Thing is om of The Stylistics en The Frantic Elevators-pastiches in de vorm van de respectievelijke meezingers You Make Me Feel Brand New en Holding Back the Years, Hucknall zingt ze nog altijd alsof hij ze zelf heeft geschreven. De enige uitglijder was de overbodige bewerking van het Albert Hammond-nummer The Air That I Breathe. Maar daar tegenover stonden waarachtige hits zoals Stars, For Your Babies, Fairground en Something Got Me Started die live nog altijd weten te beklijven. Petje af voor ome Mick!