Voor Disturbed is het misschien wel de meest onstuimige week in haar bijna 30-jarig bestaan. Vanwege het grote risico op rellen mag het concert in Brussel van vanavond niet doorgaan. Beelden waarin de Joodse zanger David Draiman bommen signeert voor Israëlische troepen zorgen in bepaalde kringen voor grote verbijstering. In Amsterdam gaat het concert dinsdag wel door, maar wel met een duidelijke boodschap.
Door: Sebastiaan Quekel
Foto’s: Slashley Photography / www.slashley.nl (inclusief foto’s van Megadeth als voorprogramma)
Ziggo Dome, 14 oktober 2025
Tegen het einde van de twee uur durende show staan alle bandleden vlak naast elkaar. Draiman neemt een stap naar voren om ‘iets belangrijks te delen over de afgelopen week’. Hij vindt dat hij in de media verkeerd wordt begrepen, en dat iedereen – ook Palestijnen – gewoon welkom is bij hun shows. Draiman, zichtbaar geraakt door alle ophef, vraagt het publiek om elkaars hand vast te houden. Het markeert de toon van de avond: Disturbed zoekt in de Ziggo Dome geen controverse, maar verbinding.
De fans zelf hunkeren vooral naar nostalgie. Het is 25 jaar geleden dat debuutalbum The Sickness uitkwam en speciaal daarvoor speelt Disturbed die plaat helemaal van begin tot eind. Bij setopener Voices rolt het doek omhoog en trilt de Ziggo Dome gelijk op zijn grondvesten.
Achter de band rijzen torens van metalen blokken waarin tientallen lampen flitsen. Soms vatten de randen zelfs vlam, alsof de hele stellage in brand staat. Pyro’s schieten meters de lucht in, vuurwerkpijlen slingeren over het podium. Het mag duidelijk zijn: Disturbed laat vanaf de eerste seconde zien dat ze hun reputatie als liveband serieus nemen.
Draiman verschijnt in zijn zwarte blouse met op de rug de letters G.O.D. Zijn stem klinkt rauw, trefzeker én breekbaar. Al bij het tweede nummer The Game zingt de hele zaal woord voor woord mee. Tijdens Stupify roept hij zijn vaste mantra: “My brothers, my sisters, my blood, speak to me!”, waarop duizenden stemmen antwoorden.
Het concert (het eerste in Nederland in zes jaar tijd) bereikt al snel zijn eerste hoogtepunt met Down With the Sickness, hun allergrootste hit, dat als een collectieve uitbarsting door de zaal dendert. De Ziggo Dome verandert in een deinende zee van vuisten, schreeuwend, bevrijdend, alsof iedereen de opgebouwde spanning van de afgelopen week eruit gooit. Oh-wah-ah-ah-a!
Voor de doorgewinterde fans is de set in de Ziggo Dome een ware traktatie. Zelden hoor je Numb, Want of Fear live: nummers die op The Sickness wat ondergesneeuwd raakten door de hits, maar vanavond glanzen ze. De band speelt strak, met een zelfverzekerdheid die alleen uit ervaring komt.
Shout, de Tears for Fears-cover, biedt op zijn beurt weer een luchtige adempauze. Het publiek klapt ritmisch mee, en even lijkt de hele Ziggo Dome één grote karaokebar. De eerste set sluit af met Meaning of Life, waarin Draiman in een oranje overall wordt vastgebonden op een elektrische stoel. De zanger wordt vervolgens ‘geëlektrocuteerd’, waarna bloed druipt over zijn borst terwijl hij overeind komt en de laatste zin uitspuwt. Een absurd, maar doeltreffend toneelstuk dat de eerste helft spectaculair afsluit.
Na een (vrij onnodige) pauze van twintig minuten keert Disturbed terug met een greatest hits-set. Bij publieksfavoriet Ten Thousand Fists gaan traditiegetrouw duizenden vuisten tegelijk de lucht in. Vooral vanaf de tribunes een fraai gezicht. Als daarna Bad Man begint, verschijnt een gigantische driedimensionale versie van The Guy, de demonische mascotte van de band, op het podium. Zijn ogen en mond gloeien als kooltjes in het donker. Een indrukwekkend staaltje techniek dat de pyro’s van de show van Parkway Drive een paar weken geleden bijna doet verbleken.
Disturbed raast verder met Land of Confusion en Indestructible, terwijl vuurwerk, rook en licht elkaar afwisselen in een strak georkestreerd spektakel. Maar het meest emotionele moment van de avond is The Sound of Silence. Draiman staat op de catwalk, terwijl de gitarist achter een brandende vleugel speelt. Mooi voor de fans, al zullen er ook bezoekers zijn die kromme tenen krijgen van deze veelbesproken cover.
Na zijn minutenlange speech over vrede en begrip volgt The Light. Draiman vraagt het publiek om precies op de maat van het refrein een lichtje in de lucht te houden. Het contrast met het vuur en staal van eerder is werkelijk prachtig. Waar het eerste deel van het concert woede en energie ademde, is dit juist een mooie verzoening.
Afsluiter Inside the Fire doet zijn naam eer aan. Een muur van vuur schiet omhoog. Het podium lijkt zelfs te gloeien. Het is alsof de Ziggo Dome zelf even in brand staat.
Disturbed heeft vanavond bewezen dat ze meer zijn dan een overblijfsel uit de nu-metalperiode. Ze zijn volwassen geworden, zonder hun snarl, hun honger, hun vurige hart te verliezen. Ondanks de controverse buiten de zaal, vinden ze binnen een nieuw soort balans: vuur én verzoening, woede én licht. Zo klinkt Disturbed 25 jaar na The Sickness nog altijd als een band die niet genezen wíl worden, en juist dat maakt ze zo levend.
