De kracht van Brit Floyd ligt niet in herhaling, maar in het kiezen van een heldere invalshoek, een nieuw perspectief op een oud meesterwerk. Dit jaar is dat het vijftigjarig jubileum van Wish You Were Here, het album dat Pink Floyds pijn en verlies het best in (perfecte) muziek wist te gieten.

Kenners weten dat Pink Floyd imiteren geen simpele kwestie is van het oppakken van een gitaar en het tokkelen van de eerste akkoorden van Shine On You Crazy Diamond. Pink Floyd vertelt een verhaal, en om dat verhaal te kunnen navertellen moet je met meer komen dan simpelweg kopieer- en plakwerk. In dat opzicht lijkt Brit Floyd, dat is voortgekomen uit The Australian Pink Floyd Show, zijn grootheden uitvoerig bestudeerd te hebben. Het negenkoppig gezelschap, onder leiding van muzikale leider Damian Darlington, is bekend én vertrouwd met het werk van de fenomenale Britse band. Gewapend met een nieuwe en oogverblindende lichtshow – inclusief de bekende cirkel met daarin het projectiescherm – onderstreept Darlington nog maar eens dat ‘zijn’ Brit Floyd van alle bands het dichtst in de buurt komt van de absolute Pink Floyd-ervaring.

Zelfs de grootste criticaster laat zijn twijfel varen tijdens de voortreffelijke uitvoering van Time. Het ratelen van de klokken, het dreigende slagwerk, de atmosferische gitaar: dit is gewoon pure klasse. Niets klinkt overhaast of gemaakt. De band ademt het nummer, en dat voel je.

Goodbye Blue Sky, nog zo’n parel in de eerste set. Sluit je ogen, en je hoort Pink Floyd zelf. De akoestische gitaar klinkt helder, de zang precies in balans met het duistere ondertoontje van het nummer. De timing, de samenzang, het gevoel voor spanning: alles klopt. Het is verbluffend hoe natuurgetrouw Brit Floyd dit complexe nummer volledig in de vingers heeft.

Met The Great Gig in the Sky heeft de band het iets moeilijker. De zangeres legt duidelijk haar ziel in de uitvoering, maar mist nét dat vibrato dat de song tot extase kan tillen. Het blijft een bewonderenswaardige poging, maar het kippenvel blijft deze keer achterwege.
Another Brick in the Wall breekt de show gelukkig weer open. De AFAS Live verandert in een koor: duizenden stemmen zingen mee, en de gitarist die de stem van Roger Waters nagenoeg perfect benadert, brengt de energie tot een kookpunt.

Na iets meer dan een uur eindigt de eerste set met Pigs. Met een stemvervormer maakt Darlington de kenmerkende varkensgeluiden: heel cool gedaan. De lampen knipperen als flitsen van een oude neonreclame. Het voelt alsof we even terug zijn in de studio van Animals. Alleen het iconische opblaasvarken ontbreekt in de AFAS: een kleine gemiste kans.

Na de pauze keert de band terug met One of These Days, begeleid door een werkelijk spectaculaire lichtshow. De ronddraaiende lampen, de honderden kleuren, de lasers die de zaal doorkruisen: dit is haast visuele poëzie.

Dan begint het hart van de avond: de volledige uitvoering van Wish You Were Here. Shine On You Crazy Diamond (Parts I-V) zet de toon met glinsterende gitaarlijnen en dromerige visuals van water en rook. Welcome to the Machine klinkt ijzig en mechanisch, met beelden van draaiende tandwielen die het gevoel van beklemming perfect vangen.

Bij Wish You Were Here verandert de zaal in een sterrenhemel van telefoonlichtjes. Op het ronde scherm verschijnt archiefmateriaal van David Gilmour en Roger Waters die elkaar omhelzen. Pijnlijk en mooi tegelijk, met de huidige realiteit in het achterhoofd.

De afsluiter van de tweede set, Comfortably Numb, wordt net zoals vorige edities weer aangekleed met theatrale elementen: een zanger in doktersjas, iemand die schijnbaar slapend in een stoel zit. Het voelt wat over de top, maar muzikaal is dit opnieuw een hoogtepunt. Met natuurlijk de beroemde gitaarsolo, en de discobal die langzaam neerdaalt en het licht in duizenden fragmenten de zaal in spat. Je zou het bijna magisch kunnen noemen.

Na zeventien shows in vijftien jaar is Brit Floyd allang niet meer zomaar een coverband. Ze zijn een levend archief, een doorgeefluik van iets dat groter is dan nostalgie. Tot op het volgende jubileum!