Een nieuwe standaard voor concerten. Dat is wat Parkway Drive dinsdagavond heeft neergezet in de Ziggo Dome. De Australiërs vieren hun twintigjarig bestaan met een productie die groter is dan wat deze Amsterdamse zaal ooit eerder heeft gehuisvest. Geen concert in de klassieke zin van het woord, maar een totaalervaring die de grenzen van metalcore en live-entertainment oprekt.
Tekst en foto’s: Sebastiaan Quekel
Ziggo Dome, 30 september 2025
Het doet pijn om te zien dat niet iedereen heeft kunnen zien dat Parkway Drive hier geschiedenis aan het schrijven is. De zaal is volledig ontdaan van stoelen en ook op de vloer is er nog ruimte genoeg om te bewegen. Ondanks de (peperdure) megashow zijn er zo’n 6.000 bezoekers aanwezig op een plek die 17.000 mensen kan dragen.
Dat verschil is voelbaar. Parkway Drive heeft hun Nederlandse fanschare sinds de AFAS Live-show van enkele jaren geleden niet kunnen uitbreiden. De reden dat ze toch naar de Ziggo Dome uitwijken, is simpel: de gigantische constructie van staal, vlammenwerpers, opstijgende catwalks, vuurwerk en zelfs een roterend drumplatform past simpelweg nergens anders. Het roept de vraag op hoeveel vrachtwagens en mankracht hieraan vooraf zijn gegaan. Maar zodra de eerste tonen klinken, is duidelijk: vanavond gaat niet om cijfers, maar om geschiedenis schrijven.
Carrion opent de avond in volstrekt pikkedonker. De complete band verschijnt na een spectaculaire entree als boksers vooraan op de catwalk, een intiem gebaar in zo’n kolossale zaal. Zodra de eerste riff knalt, breekt de vloer open en verandert de Ziggo Dome in een kolkend slagveld. De toon is gezet: dit wordt niet zomaar een avond, dit wordt een marathon van vuistslagen in geluid en licht.
Daarna grijpt Prey het momentum en sleurt de zaal mee in een refrein dat net zo meezingbaar als vernietigend is. Vrienden verliezen elkaar binnen seconden in de pit, om elkaar even later weer zwetend en lachend terug te vinden. Glitch volgt en bouwt de spanning verder op. Het nummer klinkt als een soundtrack voor chaos: de melodieën trekken je omhoog, terwijl de breakdowns alles met de grond gelijk maken.
Nieuweling Sacred wordt al snel een vuurdoop, letterlijk. Vanuit elke hoek van de Ziggo Dome spuwen vlammen metershoog de lucht in. Als dit nummer een voorbode is van het volgende album, dan belooft de toekomst van Parkway Drive opnieuw een vuurzee.
Met Vice Grip wordt het tempo opgevoerd, en wanneer daarna de oldschool energie van Boneyards en Horizons losbarst, voelt de zaal zich teruggeworpen naar de rauwe jaren waarin Parkway Drive naam maakte. Toch bewijst de band dat ze meer in hun arsenaal hebben: Cemetery Bloom ademt sfeer en onheil, met zanger Winston midden op de catwalk, omringd door balletdansers die van hem een soort Messias maken. Een onheilspellend moment dat langzaam opbouwt voordat de muur van geluid weer keihard inslaat.
Het theatrale hoogtepunt volgt tijdens Wishing Wells. Terwijl Winston McCall onder een stortdouche uit het plafond staat, spuugt hij met natte haren en fonkelende ogen elke lyric over het publiek. Zijn bewegingen zijn bezeten, bijna als een duivelsuitdrijver die zijn eigen lichaam als wapen gebruikt. Het is rauw, intens en onmiskenbaar kunstzinnig. Kippenvel!
Dan volgt een verrassende zet: de Killing With a Smile-medley, waarin vijf tracks uit hun doorbraakalbum in twaalf minuten worden samengeperst. Een nostalgische terugkeer naar hun ongetemde oorsprong. De riffs zijn bruut, de grunts ongefilterd en het moment waarop McCall “Cry me a fucking river, bitch” brult, doet de Ziggo Dome ontploffen. Het publiek schreeuwt mee alsof het 2005 is en Parkway Drive opnieuw de underground binnenscheurt.
Dark Days en Idols and Anchors bouwen daarop voort. Bij dat laatste nummer verdwijnt McCall van het podium en duikt hij middenin de zaal op. Zonder bescherming roept hij een circlepit om zich heen op en laat zich vervolgens al crowdsurfend terug naar het podium dragen, alsof hij een moderne Jezus is die zich door zijn volgelingen laat dragen.
Chronos brengt violisten hoog boven het publiek die de zaal overrompelen met een sinistere grandeur. Allesbehalve metal, maar wel een schot in de roos. Met het daaropvolgende Darker Still probeert Parkway Drive een soort Nothing Else Matters-moment te creëren, maar de kracht van zijn stem zit nu eenmaal in zijn oerkreten, niet in subtiliteit. Het nummer krijgt gelukkig wel nog visuele grandeur als het bandlogo in brand vliegt en zelfs de catwalk vlam vat. Opnieuw weer een beeld dat zich in het collectieve geheugen van de avond brandt.
De climax volgt met Bottom Feeder, een mokerslag die de zaal nog eenmaal door elkaar rammelt. Maar de echte apotheose komt in de toegift. Crushed zet in met gregoriaanse zang, waarna McCall langzaam opstijgt en zijn armen spreidt. En dan, als het koor stopt met zingen, en de band achter hem de gitaarexplosie inzet, lijkt hij de hele Ziggo Dome in lichterlaaie te zetten: vlammen uit het plafond, vuurpijlen uit de zijkanten, vuurwerkregens van boven. “Crushed by the fist of Gooooood!” Het is ongekend spectaculair.
Terwijl de Ziggo nog naar adem moet happen heeft Parkway Drive nog een laatste troef achter de hand: Wild Eyes, opnieuw een explosie van saamhorigheid. Het meezingbare gitaarriedeltje vult de hele zaal en zelfs wie geen stem meer over heeft, perst er nog een laatste kreet uit. De moshpit barst opnieuw open, vrienden vinden elkaar terug, en iedereen weet: dit was een avond die je maar één keer meemaakt.
Na twee uur ligt de Ziggo Dome in as, en toch voelt niemand zich uitgeput, eerder verlicht. Parkway Drive heeft vanavond laten zien hoe een metalcoreband kan uitgroeien tot een stadionfenomeen zonder haar oorsprong te verloochenen. De choreografie, de timing, de vuurzee, de violisten, de verrassingen: elk detail klopt. Dit was niet zomaar een concert, maar een totaalbelevenis.
De vraag blijft of de band hier financieel iets aan overhoudt, gezien de tegenvallende kaartverkoop. Maar wat vaststaat: Parkway Drive schrijft vanavond geschiedenis. Dit is een van de grootste, hardste en meest doordachte spektakels dat de Ziggo Dome ooit heeft gezien. Een nieuwe standaard is gezet.
