De setting lijkt bijna voorbestemd. Royal Park Live, met zijn idyllische paleistuin en rijke geschiedenis, is als decor haast symbolisch voor de muziek van Elbow. Net als de band ademt de omgeving melancholie, hoop en herinnering. Terwijl fans via de schaduwrijke lanen het terrein betreden, langs duurzame foodtrucks en klein straattheater, hangt er al een sfeer van saamhorigheid. Elbow hoeft die verbondenheid alleen nog maar muzikaal vorm te geven.

En dat doen ze, met liefde, precisie en een kenmerkende speelse grandeur. De twee uur durende set is verrassend gevarieerd en laat een band in topvorm horen. Lovers’ Leap, een van de nieuwe songs, verrast al vroeg op de avond met een funky, speelse groove die zichtbaar aanslaat bij het publiek. Even later volgt Adriana Again, voorafgegaan door een jolige toespraak van Guy Garvey: “Welcome to Paleis Soestdijk, did I say that right? Let’s do some stupid things together.”

Garvey, alweer 51 lentes jong, is een geboren frontman. Met zonnebril op, duim omhoog en een grijns van oor tot oor, komt hij het podium op gelopen: “We hebben lekker vanaf het paleisbalkon naar jullie gekeken vandaag”, grijnst hij. “We voelden ons heel paleiselijk… want als je meer geld hebt, voel je je ook beter.” Het is de toonzetting voor de rest van de avond: warm, innemend en met die typisch Britse ironie. Precies zoals een Elbow-avond hoort te zijn.

Soms wordt het bijna teder. Tijdens het nieuwe Her to the Earth is de samenzang met de vrouwelijke strijkers en blazers ronduit betoverend. Ze kleuren de muziek in als zonlicht dat gefilterd wordt door boomtakken. Het lied lijkt zich moeiteloos te verweven met de omgeving, alsof de tuinen van Soestdijk zelf hun adem inhouden. Ook The Seldom Seen Kid, over verlies, liefde en wat had kunnen zijn, raakt diep, vooral op het moment dat de zon net achter de bomen verdwijnt. Garvey zingt het alsof hij een brief voorleest aan iemand die onzichtbaar, maar toch aanwezig is. Zijn warme stem, zijn herkenbare s-klank, zijn zachte melancholie: het klopt allemaal.

Uiteraard ontbreken ook de klassiekers niet. Elbow speelt bijna twee uur, de langste set die ze ooit in Nederland gaven. Lippy Kids, inmiddels bijna cultureel erfgoed, wordt massaal meegefloten. Het lijkt wel alsof het echoot tegen de muren van het paleis. Grounds for Divorce knalt als vanouds, voorafgegaan door een uitbundig meezingmoment waarbij Garvey het publiek moeiteloos bespeelt. Hij maakt grappen, wijst met flair naar individuele fans en gebaart met grote armzwaaien bij elke uithaal. Het voelt alsof hij in ieders achtertuin staat: koninklijk en intiem tegelijk.

Er zijn ook minder voor de hand liggende momenten die verrassen. Mirrorball, met twee sierlijke discolampen links en rechts van het podium, ontroert opnieuw. Things I’ve Been Telling Myself for Years is meeslepend en dansbaar tegelijk. Het publiek danst, zingt, lacht. En dat komt vooral doordat Elbow in bloedvorm verkeert. Op een enkele misser na is het optreden strak, oprecht en vol overgave.

Nog belangrijker is dat het spelplezier werkelijk van het podium spat. De onderlinge chemie is voelbaar en dat is toch knap voor een band die alweer 34 jaar bij elkaar is, op enkele wisselingen in de line-up na.

Maar de grote troef van de band is en blijft toch echt Guy Garvey. Zijn mierzoete zang blijft onweerstaanbaar en zijn humor komt altijd op het juiste moment. In Sober zingt Garvey: “This is where the bottle ends.” Om daar even later droogjes aan toe te voegen: “Nou, sober ben ik door de jaren heen niet geworden.”

Zoals altijd bewaart Elbow het mooiste voor het laatst. One Day Like This, inmiddels een anthem, schalt als een vreugdekreet over het paleis. Mensen grijpen elkaar vast, zingen luidkeels mee, sommigen met gesloten ogen. De finale voelt als een muzikale omhelzing: wijd open, troostend, vol leven. Elbow op zijn allerbest.

De Mancunians laten vanavond zien dat ze geen bombastische show nodig hebben om te schitteren. Geen knipperende visuals of vuurwerk: alleen muziek, charisma en een publiek dat zich volledig gezien voelt. De paleistuin en Elbow smelten samen tot één geheel. Het lijkt wel alsof de tuinen speciaal voor dit concert zijn aangelegd. Alsof Elbow hier altijd al thuishoorde.